başlarda ana, baba, eş, dost, akraba dırdırı çekmemek adına gerçekleştirdiğim, sonrasında ise cami çevresinde rastladığım kader ortaklarımla birlikte gelenek haline getirdiğim ufak sapıklık/sapkınlık.
her fırsatta "%99'u müslüman olan bu ülkede bıdı bıdı..." edebiyatı yapılmasına, onca baskıya, zorlamaya, algı çalışmasına, her mahalleye en az 10 tane imam hatip açılmasına rağmen insanların kitleler halinde dinden uzaklaşması ve hatta münafıklığa doğru ilerlemesi gelecek dönemler adına umut verici bir gelişme.
imam efendi bayram namazının önemini anlatırken, babamla dayımı caminin köşesindeki parkta cuğara tüttürürken yakaladım, artık ölsem de gam yemem.
bayram namazına diye gidip dolanıp geri gelmek
-
-
anacığım üzülmesin, beni de üzmesin, mübarek gün ailenin huzuru bozulmasın, ağzımızın tadı kaçmasın diye biraz sonra gerçekleştireceğim spektaküler eylem.
hiç boşuna, "eşek kadar adam oldunuz, hala ananızdan mı korkuyonuz" şeklinde çemkirmeyin. ana bu lan, 40 yaşına da gelseniz camiye gidip gitmediğinizi sorar, sabah evden çıkmadığınızı, fosur fosur uyuduğunuzu gördüğünde 1 hafta yüzünü asar, hem sizin hem de diğer aile üyelerinin tatilini zehir eder.
en iyisi uykudan bi süreliğine feragat edip, kuşluk vaktinin o tertemiz havasını ciğerlerinize doldurmalı ve münafıklığa bir adım daha yaklaşmalısınız. -
senede iki defa gerçekleştirdiğim aktivite. ebeveynleri sevindirmek tek amacım. bitti herhalde, eve geçeyim artık.
edit: millet de bir garip he, ahlaksızlıkmış yaptığım. hırsızlık mı yapmışım, rüşvet mi almışım, faizcilik mi yapmışım, başkasının rızkını mı çalmışım.